Γιατί με τέτοια κρίση όλες οι καφετέριες είναι γεμάτες;

Η οικονομική κρίση και τα νέα κοινωνικο-πολιτικά δεδομένα άλλαξαν εντελώς την καθημερινότητα χιλιάδων πολιτών: Πολιτών γεμάτοι αγωνία για μία αχτίδα φωτός στην - αν όχι εντελώς κατεστραμμένη – σίγουρα εν μέρει κατεστραμμένη ανάγκη τους να ονειρεύονται ένα καλύτερο αύριο.

Μαγαζιά κλείνουν, άνθρωποι απολύονται, οικογένειες δίνουν «μάχη» για να ανταπεξέλθουν στα έξοδά τους.

Αποτέλεσμα; Μια απλή βόλτα να κάνει κανείς σε προάστια είτε στα νότια, είτε στα βόρεια της πρωτεύουσας, θα διαπιστώσει ότι 12 η ώρα το μεσημέρι, όλες οι καφετέριες είναι γεμάτες.

Κι αν όχι όλες, σίγουρα οι περισσότερες. Μέχρι σήμερα βλέπαμε ως επί το πλείστον άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, συνταξιούχους, ή ανθρώπους που απλά έκαναν ένα διάλειμμα από την δουλειά τους για έναν καφέ.

Τώρα, βλέπουμε πολύ περισσότερο κόσμο, ο οποίος απλά δεν έχει κάτι άλλο να κάνει, αφού πρόκειται κυρίως για άτομα που δεν έχουν δουλειά και πάνε για… καφέ.

Το cosmo.gr έκανε ρεπορτάζ στην πλατεία Κοραή στον Πειραιά, αλλά και την κεντρική πλατεία του Χαλανδρίου και ρώτησε τους δεκάδες θαμώνες, πώς βρίσκουν τον χρόνο, την διάθεση, αλλά και τα χρήματα για καφετέρια.

Η απάντηση είχε έναν κοινό παρονομαστή: «Δεν μας έχει μείνει και τίποτα άλλο, παρά μόνον ο καφές. Πρώτον δεν έχουμε κάτι άλλο να κάνουμε και δεύτερον και ακόμη πιο σημαντικό, είναι η μοναδική μας διασκέδαση. Είναι φθηνό, ανώδυνο και σίγουρα αντικαθιστά βραδυνές εξόδους, όπως αυτές που κάναμε κάποτε για φαγητό».

Ο συνδυασμός αυτός όλων των παραγόντων «έσπρωξε» τον κόσμο στον καφέ.

Κάποτε λέγαμε «να πάμε για φαγητό ένα βράδυ, να τα πούμε».

Το φαγητό και η βραδυνή έξοδος ήταν συνώνυμες με την ανάγκη μας για επικοινωνία, με την ανάγκη μας να μάθουμε τα νέα του άλλου.

Τώρα, η διασκέδαση είναι ο καφές και σε αυτήν δεν συζητάμε τίποτε άλλο παρά μόνον τα οικονομικά μας προβλήματα.

Δεν περιμένουμε από καμία κυβέρνηση πλέον ούτε να μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα, ούτε να μας λύσει τα προβλήματά μας.

Αυτά ΚΑΙ μας τα δημιούργησε και μας τα διογκώνει κιόλας η κάθε πολιτική ηγεσία.

Εχουμε μερίδιο ευθύνης, ναι. Όμως, οι πολίτες δεν συμμετείχαν ποτέ, ούτε στις αλόγιστες σπατάλες των κρατικών μηχανισμών, ούτε σε μισθούς που δεν θα τους δουν, ακόμη και άλλα 100 χρόνια να δουλεύουν.

Γι’αυτό εξοργίζονται. Γιατί βλέπουν ότι το μόνο που τους έμεινε πλέον είναι ένας απλός καφές…