Αν.Τομεάρχης Εργασίας ΛΑ.Ο.Σ
Αδιαφορία και πλήρη εγκατάλειψη βιώνουν
οι οικογένειες των ένστολων που έχασαν τη
ζωή τους ή τραυματίστηκαν πολύ σοβαρά
εν ώρα καθήκοντος.
Όταν τα φώτα της δημοσιότητας σβήνουν,
οι λαλίστατοι πολιτειακοί παράγοντες, οι οποίοι είθισται να εκφωνούν δακρύβρεχτους
λόγους και να υπόσχονται συμπαράσταση στις οικογένειες των θυμάτων, εξαφανίζονται.
Τα λόγια αλληλεγγύης, χάνονται και εκείνα στη λήθη του χρόνου.
«Τις πρώτες ημέρες, μπροστά στις κάμερες, η ηγεσία της αστυνομίας και η Πολιτεία
συμπαραστέκονται και δείχνουν ενδιαφέρον. Όταν όμως σβήσουν τα φώτα είναι όλοι
ανύπαρκτοι. Όχι μόνο δεν κάνουν αυτά που έχουν τάξει αλλά δεν κάνουν ούτε καν αυτά
που επιβάλλει ο νόμος» δηλώνει o πρόεδρος των ειδικών φρουρών, Βασίλης Ντούμας.
«Στις περισσότερες περιπτώσεις το κράτος «σιωπά», γυρίζει την πλάτη στις οικογένειες των
θυμάτων, αφήνοντάς τες μόνες του πια, να ανέβουν τον «Γολγοθά» που απλώνεται
μπροστά τους», αναφέρει.
«Ενδιαφέρονταν έως ότου βγει από το νοσοκομείο»
«Στο γιο μου δεν έδιναν ελπίδες να ανανήψει. Και όμως κατάφερε να βγει από το
νοσοκομείο και να σηκωθεί στα πόδια του», αναφέρει η Ελένη Τομαρά, μητέρα του
29χρονου αστυνομικού Παναγιώτη.
Στις 30 Ιουλίου του 2007 ο 24χρονος Παναγιώτης έπεσε θύμα άγριου ξυλοδαρμού από
αγνώστους, οι οποίοι του επιτέθηκαν με αφορμή το γεγονός ότι ήταν αστυνομικός. Εκείνη
την ημέρα είχε πάρει εντολές να φυλάει τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα στο παρκινγκ του
γηπέδου μπέιζμπολ στο Ελληνικό, όπου είχε διοργανωθεί μια συναυλία.
Έως ότου εμφανιστούν οι δράστες με τους σιδηρολοστούς, δεν φανταζόταν ότι κάποιος ή
κάποιοι απρόκλητα θα του επιτίθονταν λόγω του επαγγέλματός του. Ακόμα και όταν
περικυκλώθηκε εκείνη την ημέρα, δεν τράβηξε καν το όπλο του. Οι γιατροί είπαν ότι τα
χτυπήματα που δέχτηκε ήταν θανατηφόρα. Κατάφερε όμως και επιβίωσε.
Μιλώντας η μητέρα του Ελένη, αποκαλύπτει ότι, από την στιγμή που ο γιός της εξήλθε από
το νοσοκομείο ουδείς ενδιαφέρθηκε να μάθει σε τι κατάσταση βρίσκεται η υγεία του.
«Η ηγεσία της αστυνομίας ενδιαφερόταν μέχρι να βγει από το νοσοκομείο. Έστελναν έναν
ψυχολόγο για να τον βοηθήσει. Από την στιγμή που πέρασε από επιτροπή και τον έθεσαν
σε μόνιμη διαθεσιμότητα, δεν έχει ξαναπατήσει κανείς το πόδι του στο σπίτι. Τον
επισκέπτονται μόνο κάποιοι συνάδελφοί του από ενδιαφέρον για να δουν τι κάνει»
αναφέρει.
Τη ρωτάμε για την οικονομική αρωγή του ελληνικού κράτους. Απαντάει: «Δεν μας
βοήθησαν καθόλου. Μάλιστα, τώρα τελευταία μας είπαν ότι θα μας έδιναν ένα επίδομα για
εργοθεραπεία, αλλά δεν το λάβαμε ποτέ. Εμείς πληρώνουμε τα πάντα. Αν δεν ήμουν εγώ, ο
πατέρας του και οι γιατροί που τον παρακολουθούν, η κατάστασή του δεν θα
βελτιωνόταν ποτέ».
«Δεν ασχολείται κανείς»
Τρίτη 6 Νοεμβρίου του 2007, ένα κομβόι με 14 τζιπ γεμάτα αστυνομικούς κατευθυνόταν
στα Ζωνιανά στο πλαίσιο της επιχείρησης για τον εντοπισμό ενός ατόμου. Σε απόσταση
700 μέτρων από το χωριό ακούστηκαν οι πρώτοι πυροβολισμοί. Οι αστυνομικοί δέχονταν
καταιγισμό πυρών από Καλάσνικοφ.
Μόλις ο επικεφαλής της επιχείρησης άκουσε ότι υπάρχουν τραυματισμοί έδωσε εντολή στις
δυνάμεις να υποχωρήσουν. Ενώ ο Στάθης Λαζαρίδης επιχειρούσε να κάνει αναστροφή το
αυτοκίνητο που επέβαινε, δέχτηκε μια σφαίρα η οποία πέρασε ξυστά από τον σβέρκο του
και καρφώθηκε στο κάτω μέρος του κεφαλιού του. Από τότε, μέχρι και σήμερα, είναι
«ζωντανός-νεκρός».
Τι και αν η ιστορία του άτυχου άνδρα αποτελούσε επί βδομάδες το κύριο θέμα συζήτησης
των τηλεοπτικών εκπομπών; Όταν οι προβολείς έσβησαν, οι αρμόδιοι αποσύρθηκαν,
αφήνοντας την οικογένεια του ειδικού φρουρού να ανέβει μόνη της το «Γολγοθά».
«Η μόνη παροχή που έχω από την Πολιτεία και από την ηγεσία της αστυνομίας είναι ότι
μου πληρώνουν τις αποκλειστικές νοσοκόμες που τον προσέχουν. Οτιδήποτε άλλο έχει να
κάνει με την νοσηλεία του, το πληρώνω μόνη μου», λέει η σύζυγός του Μαρία.
Ενδεικτικό της παραμέλησης που βιώνει η συγκεκριμένη γυναίκα, είναι το γεγονός ότι ενώ
το μηχάνημα αναρρόφησης του συζύγου της έχει χαλάσει εδώ και δύο μήνες, ουδείς
μερίμνησε ώστε να επισκευαστεί ή να αντικατασταθεί. Σε παρόμοια κατάσταση βρίσκεται
και το οξύμετρο, το οποίο εδώ και αρκετό διάστημα υπολειτουργεί...
Η ίδια αφηγείται: «Μετά τον τραυματισμό του διορίστηκα στην υπηρεσία Δημόσιου
Κατήγορου. Να φανταστείτε ότι όταν ζήτησα να δουλεύω Σαββατοκύριακα ώστε να μπορώ
δύο καθημερινές να επισκέπτομαι τον Στάθη μου αρνήθηκαν. Όταν ζήτησα την βοήθεια
ενός αξιωματικού της αστυνομίας, εκείνος μου απάντησε "πρόβλημα σου, τι θες να κάνω
εγώ;". Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τον πόνο μου. Χαρακτηριστικό είναι ότι για αυτό
που έγινε δεν τιμωρήθηκε κανείς, ο μόνος που τιμωρήθηκε είναι ο άντρας μου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου