Πριν από την έναρξη των οικονομικών της μεταρρυθμίσεων και την απελευθέρωση του εμπορίου της, η Κίνα εφάρμοζε οικονομικές πολιτικές που είχαν ως αποτέλεσμα μια οικονομία στάσιμη, κεντρικά ελεγχόμενη, αναποτελεσματική και σχετικά απομονωμένη από την παγκόσμια οικονομία. Η εικόνα όμως του "Κόκκινου Δράκου" έχει αλλάξει πλέον ριζικά.
Του Βασίλη Γιαννακόπουλου
Περίπου πριν 33 χρόνια (1979), όταν αποφάσισε να επενδύσει στην ελεύθερη αγορά εφαρμόζοντας τις δέουσες οικονομικές μεταρρυθμίσεις, κατέστη μια από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες οικονομίες σε παγκόσμιο επίπεδο, με μέσο ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης σχεδόν 10% έως το 2011.
Πηγή: CRS Report for Congress, “China’s Economic Conditions”, December 4, 2012
Η ταχεία οικονομική ανάπτυξη της Κίνας οφείλεται κυρίως σε δύο λόγους. Πρώτον, στην τεράστια επένδυση κεφαλαίων, που χρηματοδοτήθηκε τόσο από τα μεγάλα εγχώρια αποθέματα (το 1979, τα εγχώρια αποθέματα ανέρχονταν στο 32% του ΑΕΠ), όσο και από τις ξένες επενδύσεις. Δεύτερον, στην ταχεία αύξηση της παραγωγικότητας. Οι δύο αυτοί παράγοντες συνέπεσαν χρονικά με την εφαρμογή των οικονομικών μεταρρυθμίσεων, οι οποίοι λειτούργησαν καταλυτικά υπέρ της επίτευξης του εν λόγω κινεζικού «οικονομικού θαύματος».
Τα τελευταία χρόνια, η Κίνα κατάφερε να αναδειχθεί σε μια σημαντική οικονομική και εμπορική παγκόσμια δύναμη. Σήμερα, είναι η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, ο μεγαλύτερος εξαγωγέας εμπορευμάτων, ο δεύτερος μεγαλύτερος εισαγωγέας εμπορευμάτων, ο δεύτερος μεγαλύτερος προορισμός των άμεσων ξένων επενδύσεων (Foreign Direct Investment - FDI),[1] η μεγαλύτερη βιομηχανία και ο μεγαλύτερος κάτοχος συναλλαγματικών αποθεμάτων. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, οι εμπορικές και επενδυτικές μεταρρυθμίσεις καθώς και τα διάφορα κίνητρα της κινεζικής κυβέρνησης οδήγησαν στην αύξηση των άμεσων ξένων επενδύσεων, οι οποίες με τη σειρά τους αποτέλεσαν μια σημαντική πηγή παραγωγικότητας, ταχείας οικονομικής ανάπτυξης και εμπορίου.
Αρκετοί οικονομολόγοι έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η αύξηση της παραγωγικότητας ήταν άλλος ένας σημαντικός παράγοντας για την ταχεία οικονομική ανάπτυξη της Κίνας. Οι βελτιώσεις στην παραγωγικότητα προκλήθηκαν κυρίως από την ανακατανομή των πόρων σε πιο παραγωγικές χρήσεις, όπως η γεωργία, το εμπόριο και οι υπηρεσίες. Για παράδειγμα, οι γεωργικές μεταρρυθμίσεις αύξησαν την παραγωγή, αποδεσμεύοντας και ταυτόχρονα ωθώντας εκατομμύρια εργαζόμενους προς τον πιο παραγωγικό τομέα της βιομηχανίας. Η αποκέντρωση της κινεζικής οικονομίας οδήγησε στην άνοδο των μη κρατικών επιχειρήσεων, οι οποίες προσανατολίσθηκαν προς τις περισσότερο παραγωγικές δραστηριότητες, σε σχέση με τις κεντρικά ελεγχόμενες κρατικές επιχειρήσεις. Ως εκ τούτου, η αύξηση της αποτελεσματικότητάς τους ήταν θέμα χρόνου. Επιπρόσθετα, οι άμεσες ξένες επενδύσεις στην Κίνα εισήγαγαν αφενός τη νέα τεχνολογία, αφετέρου τις ενδεικνυόμενες διαδικασίες που συνολικά ενίσχυσαν την αποτελεσματικότητα της οικονομίας της. Εξάλλου, είναι κοινό μυστικό ότι η ταχεία ανάπτυξη της Κίνας οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ικανότητά της να έχει πρόσβαση και να χρησιμοποιεί την υφιστάμενη ξένη τεχνολογία και τεχνογνωσία.
Περίπου πριν 33 χρόνια (1979), όταν αποφάσισε να επενδύσει στην ελεύθερη αγορά εφαρμόζοντας τις δέουσες οικονομικές μεταρρυθμίσεις, κατέστη μια από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες οικονομίες σε παγκόσμιο επίπεδο, με μέσο ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης σχεδόν 10% έως το 2011.
Πηγή: CRS Report for Congress, “China’s Economic Conditions”, December 4, 2012
Η ταχεία οικονομική ανάπτυξη της Κίνας οφείλεται κυρίως σε δύο λόγους. Πρώτον, στην τεράστια επένδυση κεφαλαίων, που χρηματοδοτήθηκε τόσο από τα μεγάλα εγχώρια αποθέματα (το 1979, τα εγχώρια αποθέματα ανέρχονταν στο 32% του ΑΕΠ), όσο και από τις ξένες επενδύσεις. Δεύτερον, στην ταχεία αύξηση της παραγωγικότητας. Οι δύο αυτοί παράγοντες συνέπεσαν χρονικά με την εφαρμογή των οικονομικών μεταρρυθμίσεων, οι οποίοι λειτούργησαν καταλυτικά υπέρ της επίτευξης του εν λόγω κινεζικού «οικονομικού θαύματος».
Τα τελευταία χρόνια, η Κίνα κατάφερε να αναδειχθεί σε μια σημαντική οικονομική και εμπορική παγκόσμια δύναμη. Σήμερα, είναι η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, ο μεγαλύτερος εξαγωγέας εμπορευμάτων, ο δεύτερος μεγαλύτερος εισαγωγέας εμπορευμάτων, ο δεύτερος μεγαλύτερος προορισμός των άμεσων ξένων επενδύσεων (Foreign Direct Investment - FDI),[1] η μεγαλύτερη βιομηχανία και ο μεγαλύτερος κάτοχος συναλλαγματικών αποθεμάτων. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, οι εμπορικές και επενδυτικές μεταρρυθμίσεις καθώς και τα διάφορα κίνητρα της κινεζικής κυβέρνησης οδήγησαν στην αύξηση των άμεσων ξένων επενδύσεων, οι οποίες με τη σειρά τους αποτέλεσαν μια σημαντική πηγή παραγωγικότητας, ταχείας οικονομικής ανάπτυξης και εμπορίου.
Αρκετοί οικονομολόγοι έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η αύξηση της παραγωγικότητας ήταν άλλος ένας σημαντικός παράγοντας για την ταχεία οικονομική ανάπτυξη της Κίνας. Οι βελτιώσεις στην παραγωγικότητα προκλήθηκαν κυρίως από την ανακατανομή των πόρων σε πιο παραγωγικές χρήσεις, όπως η γεωργία, το εμπόριο και οι υπηρεσίες. Για παράδειγμα, οι γεωργικές μεταρρυθμίσεις αύξησαν την παραγωγή, αποδεσμεύοντας και ταυτόχρονα ωθώντας εκατομμύρια εργαζόμενους προς τον πιο παραγωγικό τομέα της βιομηχανίας. Η αποκέντρωση της κινεζικής οικονομίας οδήγησε στην άνοδο των μη κρατικών επιχειρήσεων, οι οποίες προσανατολίσθηκαν προς τις περισσότερο παραγωγικές δραστηριότητες, σε σχέση με τις κεντρικά ελεγχόμενες κρατικές επιχειρήσεις. Ως εκ τούτου, η αύξηση της αποτελεσματικότητάς τους ήταν θέμα χρόνου. Επιπρόσθετα, οι άμεσες ξένες επενδύσεις στην Κίνα εισήγαγαν αφενός τη νέα τεχνολογία, αφετέρου τις ενδεικνυόμενες διαδικασίες που συνολικά ενίσχυσαν την αποτελεσματικότητα της οικονομίας της. Εξάλλου, είναι κοινό μυστικό ότι η ταχεία ανάπτυξη της Κίνας οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ικανότητά της να έχει πρόσβαση και να χρησιμοποιεί την υφιστάμενη ξένη τεχνολογία και τεχνογνωσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου