Ότι μπαίνει, ποτέ δεν βγαίνει’. Αυτός ο χρυσός κανόνας του Hall of Femme κάνει οποιοδήποτε λάθος εγκληματικό. Στην περίπτωση της Monica, το μόνο που μπορείς να πεις είναι ότι της αξίζει και με το παραπάνω. Ακόμη και αν η ίδια δεν το καταλαβαίνει.
Ένα λευκό φόρεμα που αγκαλιάζει σφιχτά τις Μεσογειακές της καμπύλες, ο ήχος των τακουνιών της στο πλακόστρωτο της μικρής παραθαλάσσιας ιταλικής κωμόπολης, το Μποτιτσελικό της πρόσωπο, ανέκφραστο και αγέρωχο να κοιτάζει μόνο μπροστά και ένας βαθύς αναστεναγμός από τα στόματα όλων των αντρών που την συναντούν μπροστά τους. Η Monica ποτέ δεν υπήρξε πιο συμβολική από ότι, 11 χρόνια πριν, στο Malena, ως πόρνη με χρυσή καρδιά. Έτσι θέλω να την σκέφτομαι. Αγέρωχη και σίγουρη για την ομορφιά της. Όχι να χαραμίζεται σε ταινίες όπως ‘Οι εποχές του έρωτα 3’ ή ως χανουμάκι στο Guardian of the Harem που τώρα γυρίζει.
Αλλά, τι τα θες, οι πιο όμορφες γυναίκες είναι ανάκaθεν και οι πιο ανασφαλείς. Και είναι απόλυτα λογικό η Monica, στα 47 της, να αρχίζει να αισθάνεται ότι δεν την βλέπουμε όπως παλιά. Για αυτό και εμείς στο OISTROS24 επιλέξαμε αυτό ακριβώς το σημείο για την ενταξή της στο Hall of Femme. Όταν η καριέρα της δεν έχει ακόμη τελειώσει, αλλά σίγουρα οι καλύτερές της μέρες είναι πίσω της.
Η αλήθεια είναι ότι έχουμε πολλές αναμνήσεις να μοιραστούμε μαζί με την παραλίγο δικηγόρο από την Umbria. Την πρώτη φορά που την είδαμε ως μουγκή βρικόλακα στο Dracula του Francis Ford Copolla και τους αρχετυπικούς της ρόλους ως Μαρία Μαγδαληνή στο Passion of Christ, Κλεοπάτρα στο Αστερίξ, Περσεφόνη στο Μάτριξ και, πάνω από όλα, ως πόρνη. Από το Μαλένα, στο Πόσο με αγαπάς, στο Shoot em Up και σε άλλες ταινίες που κανείς δεν θυμάται το ονομά τους. Είχαμε την χαρά να την δούμε να στέκεται γυμνόστηθη από πάνω μας κατά την διάρκεια του σεξ και τον πόνο του να την βλέπουμε να την κουρεύουν γουλί στο Malena ή να την βιάζουν σε μια υπόγεια διάβαση στο Irreversible. Περάσαμε μια ζωή μαζί της. Και πάντοτε, κάθε φορά που έβγαινε στην οθόνη, μας ξέφευγε ένας μικρός αναστεναγμός.
Αν θέλουμε να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, πρέπει να παραδεχτούμε ότι ποτέ μας δεν την αντιμετωπίσαμε ως ηθοποιό (παρόλο που δεν της λες ατάλαντη), παρά ως ένα θαύμα της φύσης. Την φυσική συνέχεια της μεγάλης σχολής των Ιταλίδων σεξόβομβων των 50ς, που θα ήταν περήφανες να την αποκαλούσαν κόρη τους. Όπως χαρακτηριστικά έχει δηλώσει ο σκηνοθέτης Terry Gilliam ‘’Θυμίζει τις Ιταλίδες σταρ της παλιάς εποχής, όπως την Sophia Loren, την Claudia Cardinale ή την Gina Lollobrigida. Που δεν ήταν ποτέ κοριτσάκια. Ήταν πάντοτε γυναίκες. Από το είδος που δεν φυτρώνει εύκολα σε άλλες περιοχές του κόσμου’’. Αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη είναι ότι, μετά από αυτή, υπήρξε το χάος. Καμία σύγχρονη Ιταλίδα δεν μπορεί να ονομαστεί διαδοχό της, παρότι πολλά κακεκτυπά τις λυμαίνονται τις τηλεοπτικές οθόνες στα κανάλια του Μπερλουσκόνι. Γιατί η ομορφιά της Μόνικας είναι διαχρονική. Θα ήταν σταρ σε οποιαδήποτε εποχή και αν γεννιόταν. Και αυτός είναι ο πραγματικός λόγος που μπαίνει στο Hall of Femme.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου