Που πήγε το παλιό καλό γέλιο;

Δεν χρειάζεται να είσαι νοσταλγός του παρελθόντος για να καταλάβεις ότι ο τρόπος με τον οποίο γελάμε έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια. Κι αυτό είναι κάτι που μας χαλάει.




Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις έναν άνθρωπο να γελάει. Είτε πρόκειται για τον διπλανό σου στο γραφείο είτε για έναν άγνωστο στο μετρό. Και το πολύ θετικό είναι ότι ακόμα και σε μια τέτοια χρονική συγκυρία που οι
περισσότεροι άνθρωποι στη χώρα είναι στα πρόθυρα της κατάθλιψης, βλέπεις τον κόσμο τριγύρω σου να γελάει. Αυτό όμως που με στεναχωρεί είναι ο τρόπος με τον οποίο πλέον γελάμε. Τα αστεία και οι φιλοσοφία των ανθρώπων που μας κάνουν να γελάμε.

Το συνειδητοποίησα παρακολουθώντας τον Λαζόπουλο. Αν δεν έλεγε τη λέξη «μαλάκας»,
αν δεν έδειχνε τον Φικιώρη να παράγει ηχητικές κλανιές, αν δεν έλεγε κάποιο πρόστυχο ανέκδοτο, κανείς στο ακροατήριο δεν έδειχνε να συγκινείται. Το κοινό περίμενε αδημονίως μια βρισιά, ένα σαρδάμ με υπονοούμενο, ένα πικρόχολο σχόλιο για να ξεκαρδιστεί. Κι αυτό για μία χώρα που έχει βγάλει τόσους κωμικούς ηθοποιούς είναι πολύ λυπηρό.

Σαν παλιό σινεμά

Ποτέ δεν καταλάβαινα απόλυτα τους ανθρώπους που ήταν φανατικοί των ελληνικών ταινιών. Και εγώ προσωπικά δεν είμαι και πολύ μεγάλος φαν των ελληνικών ταινιών. Έχω δει τις περισσότερες αλλά σίγουρα δεν ανήκω σε εκείνη την κατηγορία των ανθρώπων που έχουν φτιάξει ταινιοθήκη με ασπρόμαυρες κωμωδίες. Αν όμως πετύχω κάποια στιγμή τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο ή τον Ντίνο Ηλιόπουλο, δεν θα αλλάξω κανάλι. Κι αυτό γιατί πάντα με έκαναν να γελάω. Όχι να ξεκαρδίζομαι, αλλά να γελάω. Με μια γκριμάτσα, μια ατάκα, ένα «προχωρημένο» για την εποχή σχόλιο, μια αφέλεια σχεδόν παιδική. Θυμάμαι τον Μίμη Φωτόπουλο στην «Κάλπικη Λίρα» να με ιντριγκάρει, την Τζένη Καρέζη στο «Δεσποινίς Διευθυντής» να με κάνει να χαμογελάω, τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο στο Τζένη-Τζένη να με κάνει να σπαρταράω, τον Θανάση Βέγγο σε όλες τις ταινίες του να με κάνει (με γελοία πολλές φορές) αστεία να ξεκαρδίζομαι. Κι έτσι ήταν οι κωμωδίες και στον υπόλοιπο κόσμο. Απλές. Αστείες. Δεν χρειαζόταν η υπερβολή, δεν χρειαζόταν κανένα εφέ. Χρειαζόταν μόνο ένα καλογραμμένο σενάριο και χαρισματικοί ηθοποιοί. Ποιος δεν γελάει ακόμα με το «Εντιμότατοι Φίλοι μου» του Μονιτσέλι; Με το «What did you do in the war, daddy?»; Με τα sprint του Jerry Lee Lewis και τις πρώιμες ταινίες του Walter Matthau;